محمدبن سیرین گوید:
اگر بیند كه صبح صادق بدمید و روشن گشت، دلیل است اهل آن دیار ایمن شوند. اگر بیند كه بعد از روشنی تاریك شد، تاویل به خلاف این بود.
جابرمغربی گوید:
اگر بیند كه صبح بدمید و رنگ آن سرخ بود، دلیل است در آن دیار خونریزی بسیار شود. اگر رنگ آن زرد بود، دلیل بیماری است.
حضرت امام جعفر صادق فرماید:
دیدن صبح در خواب ، دلالت بر قوت و نیرومندى مردم آن سرزمین دارد.
منوچهر مطیعی تهرانی گوید:
صبح به معنی وجود روشنایی نیست. ظهور ناگهانی روشنایی را نیز روز نمی گویند. صبح به لحظاتی از زمان اطلاق می شود که به تعریف شیخ اجل سعدی ( تفاوت نکند لیل و نهار ) و به زبان دیگر شب اندک اندک زایل شود و روز طالع گردد. با توجه به تعریف بالا این لحظات را صبح می نامند و در صورتی صبح صداقت می یابد که شبی باشد و آن شب محو گردد و برود چنانچه با این تعریف در خواب شاهد طلوع صبح بودیم بسیار نیکو است و امید بخش. از امام صادق علیه السلام نقل می کنند که صبح نشانه قوت اهل آن دیار باشد. اگر در خواب ببینیم که شب اندک اندک می رود و روشنایی بامداد جای آن را می گیرد غم ها و غصه ها و رنج های ما چون آن شب که می رود زایل می گردد و به رفاه و نعمت و سلامت و شادی می رسیم. چنانچه بیماری این خواب را ببیند شفا حاصل می کند. مقروض دین خویش را می پردازد و اندوهگین از بند غم و رنج می رهد. این صبح نشانه فرج بعد از عسرت و شدت است اما چنانچه این حالت را معکوس ببینیم عسرت و شدتی است که بعد از فرج پدید می آید. اگر در خواب ببینیم که شب است اما شب به صبح رسید و صبح مجددا رفت و تاریکی جای آن را گرفت خوب نیست. این صبح کاذب است و اولی صبح صادق. صبح صادق به خواب دیدن بسیار خوب است و صبح کاذب بد است و خبر از این می دهد که مختصر امیدی پدید می آید و باز هم سختی و تنگی و شدت جای آن را می گیرد. اگر در خواب ببینیم که صبح شد اما فجر چون شفق به سرخی گرائید خوب نیست این هم برای بیننده خواب خوب نیست و هم برای اهل آن منطقه که چنین صبحی در افق آن ظاهر می شود.
